Sevginin Büyüklüğü
Bir zamanlar üzerinde, Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve Sevgi dahil tüm duyguların yaşadığı bir ada vardı.
Bir gün, tüm duygulara adanın okyanusun dibine batacağı bildirildi. Böylece, tüm duygular adadan ayrılmak için teknelerini hazırladılar. Kalan tek duygu Sevgi idi. O, mümkün olan en son ana kadar cennet adayı korumak istedi.
Ada hemen hemen tamamen suyun altında iken, Sevgi ayrılma zamanı olduğuna karar verdi. Ona yardım edecek birini aramaya başladı.
Tam o anda Zenginlik büyük bir tekne ile geçiyordu. Sevgi sordu, “Zenginlik, teknende seninle gelebilir miyim ?” Zenginlik yanıtladı, “Üzgünüm, ama teknemde çok fazla gümüş ve altın var ve senin için hiç yerim yok”
Sevgi güzel bir gemi ile geçmekte olan Kibir’den yardım istemeye karar verdi. Sevgi bağırdı, “Kibir, lütfen bana yardım et !” “Sana yardım edemem” dedi Kibir, “Sırılsıklamsın, güzel gemimi harap edersin”
Sonra Sevgi geçmekte olan Üzüntüyü gördü. Sevgi “Üzüntü, lütfen seninle geleyim.” Dedi. Üzüntü, “Sevgi, üzgünüm, ama, şimdi yalnız kalmaya ihtiyacım var.”
O zaman, Sevgi Mutluluğu gördü, ve bağırdı, “Mutluluk, lütfen beni yanına al” Ama Mutluluk o kadar sevinçli idi ki, Sevginin onu çağırdığını duymadı.
Sevgi ağlamaya başladı, o zaman, bir ses duydu, “Gel Sevgi, seni yanımda götüreceğim.” Bu yetişkin biri idi.
Sevgi o kadar kutsanmış ve çok sevinçli hissetti ki, yetişkine ismini sormayı unuttu. Karaya vardıklarında, yetişkin kendi yoluna gitti.
Sevgi, yetişkine ne kadar borçlu olduğunu kavradı ve Bilgi ile karşılaştığında, ona yardım edenin kim olduğunu sordu.
“O, Zaman idi”, diye yanıtladı Bilgi.
“Ama, hiç kimse bana yardım etmezken, neden Zaman yardım etti ?” diye sordu Sevgi.
Bilgi gülümsedi ve derin bir bilgelik ve içtenlik ile yanıtladı,
“Çünkü, Sevginin ne kadar büyük olduğunu anlamaya muktedir olan sadece Zamandır”